ΕΔΩ ΚΑΙ ΚΑΙΡΟ μας έχουνε ζαλίσει πως «ο δημόσιος προϋπολογισμός είναι ελλειματικός», πως «το σύστημα υγείας απαιτεί μια περισσότερο ορθολογική διαχείριση» και πως «οι σπατάλες του παρελθόντος πρέπει να διακοπούν». Εδώ και καιρό, σε όλο και περισσότερες υπηρεσίες αυτού που λέμε Εθνικό Σύστημα Υγείας, μπαίνουν διαφόρων ειδών εισητήρια, είτε στις εξετάσεις, είτε στην απλή επίσκεψη και στην νοσηλεία. Με λιγότερα λόγια, μας λένε πως «κοστίζουμε» και πως (γι’αυτό) πρέπει, πλέον, να πληρώνουμε. Να πληρώνουμε κάθε φορά που κάνουμε εξετάσεις αίματος, βγάζουμε ακτινογραφίες ή συνταγογραφούμε ένα φάρμακο. Αλλά για να’ χουμε καλό ερώτημα, από πότε το δημόσιο σύστημα υγείας θεωρείται επιχείρηση που, μάλιστα, πρέπει να είναι και επικερδής; ‘Αλλωστε το μεγαλύτερο μέρος των φόρων (άμεσων ή έμμεσων) η εργατική τάξη δεν τους πληρώνει; Ή τέλος πάντων, αφού θέλουνε να λειτουργήσουν το μαγαζί τους με όρους εσόδων-εξόδων, γιατί δεν ...
ενδιαφέρονται να συμμαζέψουν και εκείνη την επιχείρηση που λέγεται Ελληνική Αστυνομία; ‘Η την επιχείρηση που λέγεται Ελληνικός Στρατός;
Εμείς γνωρίζουμε καλά ότι αυτό που ονομάζουμε Εθνικό Σύστημα Υγείας περνάει σταδιακά εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες σε ένα είδος σκληρής νεοφιλελεύθερης διαχείρισης. Γνωρίζουμε ότι τα «δεν βγαίνουμε» αποτελούν απλά ένα προπέτασμα καπνού μπροστά σε αυτό που πραγματικά συμβαίνει: τη βίαιη εγκαθίδρυση μιας νέας σχέσης, μονομερώς εκ μέρους του κράτους και της τάξης των αφεντικών. Αυτή η νέα σχέση έρχεται να αντικαταστήσει -και με τον νόμο πλέον- ένα παλιό μοντέλο, αυτό που ονομάζουμε κράτος πρόνοιας. Έρχεται να καταργήσει ένα ιστορικό συμβόλαιο, που φροντιζε για την εύρυθμη εκμετάλλευση της εργασίας, καθώς κρατούσε τις ισορροπίες, απέναντι στη μαχητικότητα των εργατών και όριζε ότι ως εργατική τάξη «εμείς θα δουλεύουμε για χάρη τους αλλά αυτοί θα μας πληρώνουν τους μισθούς μας (άμεσος μισθός) και τα σχολεία μας, τα νοσοκομεία μας και τις μεταφορές μας (έμμεσος μισθός)». Και αυτή η κατάργηση γίνεται χωρίς καθόλου να ερωτηθούμε, με τον πιο βίαιο τρόπο χωρίς κανένα περιθώριο διαλόγου. Για να το πούμε κι αλλιώς, τα αφεντικά μας αποφάσισαν ότι η υγεία μας αποτελεί δική μας υπόθεση, ατομικό μας κεφάλαιο, και πως οι μόνοι υπεύθυνοι για τη συντήρησή του είμαστε αποκλειστικά εμείς.
ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΜΑΣ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΝ ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΟΥΝ, λοιπόν, από αυτά που είχαμε συμφωνήσει και από τη μέχρι πρότινος υποχρέωση που είχαν να πληρώνουν τις βασικές μας ανάγκες σε νοσοκομεία και φάρμακα. Από εργατική σκοπιά, αυτή η παραίτησή τους σημαίνει δύο πράγματα. Πρώτον ότι, ως εργάτες και εργάτριες, ο μισθός μας μειώνεται ακόμα περισσότερο. Δεύτερον ότι όσοι από εμάς δεν έχουν να πληρώσουν, πλέον θα περισσεύουν! Και αυτό το θα πε- ρισσεύουν το λέμε με την κυριολεκτική σημασία της λέξης. Θα περισσεύουν οι φτωχοί, οι «αντιπαραγωγικοί» (οι χρόνια πάσχοντες, οι ψυχικά ασθενείς), οι άνεργοι, οι χωρίς χαρτιά και άλλοι τόσοι.
ΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ είναι αυτά, όχι μόνο επειδή το κράτος είναι πλέον ένα ολοκληρωτικό κράτος, αλλά κυρίως επειδή η δική μας έλλειψη οργανωμένης αντιπαράθεσης, ως εργατών και εργατριών, έχει αφήσει τους συσχετισμούς να φτάσουν εκεί που είναι. Μια έλλειψη αντιπαράθεσης που μπορεί να ξεκινάει από τους γιατρούς και τους νοσηλευτές και να φτάνει μέχρι όλους τους υπόλοιπους, οι οποίοι κάποια (κακιά) στιγμή θα εμπλακούν -άμεσα ή έμμεσα, πάντως αναπόφευκτα- με τη δημόσια υγεία. Το μόνο βέβαιο είναι ότι όσο συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι δε μας αφορά το πρόβλημα μέχρι τη στιγμή που θα έχουμε την ανάγκη από ένα νοσοκομείο, τότε όχι μόνο εισιτήρια θα βάλουν αλλά θα κάνουν ότι περισσότερο μπορούν για την υποτίμησή μας σαν εργατών.
ΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΩΝ ΠΛΑΣΙΕΔΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ
ΓΙΑ ΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ ΔΕΝ ΔΙΝΟΥΝΕ ΕΥΡΩ, ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ ΛΕΦΤΑ ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΟ ΣΤΡΑΤΟ
Κείμενο από Εργατική Αντιφασιστική Δράση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου