Αλεξ Καλοφωλιάς. (Last Drive): Για να σβήσουμε τον φασισμό επιδιώκουμε την ελευθερία που γεννάει ελευθερία

Στις 24.1 του 1998, ο Aλέξης Καλοφωλιάς δέχεται επίθεση γύρω στις 7.30 το απόγευμα, από ομάδα τριών φασιστών. Τον περικυκλώνουν καθώς διασχίζει τη συμβολή των οδών 3ης Σεπτεμβρίου και Χαλκοκονδύλη κι αρχίζουν να τον χτυπούν με μεταλλικό αντικείμενο στο κεφάλι. Ο ίδιος προσπαθεί να ξεφύγει, καταφεύγοντας στην είσοδο κοντινού καταστήματος. Οι τρεις φασίστες συνεχίζουν να τον βαράνε με λύσσα, κοπανώντας το κεφάλι του στο πεζοδρόμιο, μπροστά σε έντρομους γείτονες και περαστικούς. Υπάλληλος του καταστήματος  καλεί σε βοήθεια, αναγκάζοντας τους δράστες να τραπούν σε φυγή. Ο τραγουδιστής των Last Drive γλιτώνει τα χειρότερα, ωστόσο στο νοσοκομείο μεταφέρεται με βαριά τραύματα, άσχημα χτυπημένος στο πρόσωπο και με προβλήματα όρασης στο ένα μάτι.

Δεκαπέντε χρόνια μετά, το σκηνικό επαναλαμβάνεται, αλλά με τη χειρότερη δυνατή κατάληξη. Στις 18/9, ο Παύλος Φύσσας πέφτει νεκρός από τις μαχαιριές του χρυσαυγίτη, Γιώργου Ρουπακιά, επαγγελματία εκτελεστή της οργάνωσης.  Λίγες μέρες πριν, φασίστες είχαν επιτεθεί σε μέλη του ΚΚΕ στο Πέραμα, ενώ εκατοντάδες είναι ακόμα τα κρούσματα ρατσιστικής και φασιστικής βίας σε μετανάστες, ομοφυλόφιλους και αντιφασίστες. Εξελίξεις που φαίνεται πως ενώνουν τους τελευταίους.

Για την έξαρση του φασισμού, τη βία ως λύση και το κοινό μέτωπο πολιτικών χώρων και καλλιτεχνών μίλησε στο 3pointmagazine.gr ο Αλέξης Καλοφωλιάς  εκ μέρους των Last Drive. Υποστήριξε ότι μοναδικός τρόπος για να νικηθούν οι νοσταλγοί του Χίτλερ και το κυριότερο οι ιδέες τους είναι να βρούμε το δρόμο προς «την ελευθερία που γεννά ελευθερία», ενώ τόνισε πως όσο η φτώχεια κι αβεβαιότητα γιγαντώνονται, τόσο πιο πολύ «ο κόσμος συνηθίζει την αγριότητα»...
.

Τι σημαίνει για σας Χρυσή Αυγή;

Σκότος.

Περιμένατε να πάρει τη δύναμη που έχει σήμερα; Πού οφείλεται η στροφή του κόσμου κι ειδικά των νέων προς το φασισμό;

Όλα αυτά τα χρόνια που η ελληνική κοινωνία βούλιαζε στο βάλτο τoυ τηλεοπτικoύ τίποτε  και της εθνικιστικής ουφολογίας αποδείχθηκε ότι είχαν κάνει καλά τη δουλειά τους. Όταν η κατανάλωση έπαψε να λειτουργεί ως κοινωνικό ναρκωτικό, ακολούθησε μία παλινδρόμηση στις μαύρες σελίδες της ελληνικής ιστορίας, σε συνθήκες οικονομικής κατολίσθησης.
Μια κοινωνία σε κρίση γίνεται εσωστρεφής αν δεν υπάρχει όραμα για να εμπνεύσει. Δυστυχώς, εδώ υπήρχε πάντα μια λύσσα απέναντι στον «ξένο» κάθε είδους, από την εποχή της προσφυγιάς. Κάποιοι νέοι, χαμένοι στην παραζάλη των καιρών και στερημένoι από προοπτικές αναπληρώνουν με την ένταξή τους στις φασιστικές ομάδες την αίσθηση συλλογικότητα που τους λείπει. Κατόπιν ο δρόμος τους είναι σκοτεινός.

Η λύση απέναντι στη βία της Χ.Α είναι η βία; - Ποια μορφή δράσης υποστηρίζετε;

Έτσι όπως το θέτεις πρόκειται για αυτοάμυνα, αυτοπροστασία, γιατί δεν είναι βία το χέρι του αδύναμου που σηκώνεται για να προστατευτεί από τα στειλιάρι του δολοφόνου. Όμως η βίαιη αναμέτρηση είναι το προνομιακό πεδίο του φασίστα, γιατί εκεί ο λόγος είναι περιττός και αυτό τον κάνει να αισθάνεται δικαίωση - του δίνει την ταυτότητα που κυνηγάει με απόγνωση. Άλλωστε η ίδια η ουτοπία του είναι μια άσχημα επινοημένη πρόφαση για την άσκηση βίας.

Να σβήσουν οι ναζί μέσα στην γενική κατακραυγή, να φυτρώσουν ειρηνικές αντιφασιστικές πρωτοβουλίες παντού, να μη βρίσκουν ούτε εκατοστό εδάφους για την προπαγάνδα τους ειδικά ανάμεσα στους νέους, αυτή είναι η μόνη αληθινή και διαρκής νίκη, γιατί θα σήμαινε ότι οι άνθρωποι έχουν αποκτήσει επίγνωση του τι σημαίνει φασισμός και ότι η βία των ναζί δεν θα γίνεται ανεκτή.

Πώς μπορεί να προστατευτεί μια κοινωνία από το ναζισμό;

Σίγουρα θα βοηθούσε η προβολή του ιστορικού ρόλου του φαινομένου αλλά και των αιτιών που το γεννούν σήμερα, λαμβάνοντας υπόψη τις πρωτοφανείς συνθήκες: Τη διαλυτική ρευστότητα, την απαξίωση της εργασίας, τη φτωχοποίηση των πολλών. Επίσης, θα βοηθούσε μία πληρέστερη προσέγγιση στην σημασία της θετικής ελευθερία, όχι της εγωιστικής ελευθερίας του «κάνω ό,τι γουστάρω» –αυτήν επικαλείται και ο χειρότερος φασίστας- αλλά της ελευθερίας που αναγνωρίζει την ανάγκη του άλλου –του οποιουδήποτε άλλου, χωρίς προϋποθέσεις και αποκλεισμούς- για ανάπτυξη, ολοκλήρωση και ευτυχία.

Δηλαδή για να σβήσουμε τον φασισμό επιδιώκουμε την ελευθερία που γεννάει ελευθερία. Όμως και πάλι, μπορεί να μην λείψουν ποτέ εντελώς οι φασίστες. Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που αγκιστρώνονται από νεκρές ιδέες με οδηγό το φόβο. Ο φασισμός γίνεται πολύ περισσότερο επικίνδυνος όταν γίνεται θεσμικός, όταν εισχωρεί στους κρατικούς μηχανισμούς που τον χρησιμοποιούν για τους δικούς του σκοπούς, όπως συνέβη στην Ελλάδα.

Τις τελευταίες ημέρες είδαμε σε συναυλίες τον κόσμο να φωνάζει αντιφασιστικά συνθήματα, την ένωση της low bap και hih hop σκηνής, αλλά και σκληρές τοποθετήσεις από καλλιτέχνες ενάντια στο φασισμό. Ποια είναι η θέση Τέχνης μέσα σε μια συγκυρία όπως η τωρινή;

Αν μιλήσουμε για το ροκ εν ρολ, βρίσκεται στον αντίποδα της «καθαρότητας», ξεπήδησε μέσα από την πρόσμιξη μαύρου και λευκού, ταράζοντας τα θεμέλια μιας κοινωνίας όπως η αμερικανική του ’50 που παρέμενε σε μεγάλο βαθμό ρατσιστική. Η μουσική εμπειρία είναι αυθεντική ανθρώπινη επιθυμία που γίνεται πραγματικότητα και υπ’ αυτή την έννοια κάθε μουσική συναυλία είναι ένωση, κατάφαση στη ζωή και άρνηση του θανάτου που βρίσκεται στην καρδιά της φασιστικής ιδεολογίας, τη σκοτεινή λίμνη της απόλυτης τάξης.

Ειδικά η λαϊκή μουσική κάθε είδους, σε όποιες συνθήκες και να παίζεται, είτε σε ένα πανηγύρι είτε σε ροκ συναυλία, γιορτάζει την αναρχία της ζωής. Ήταν ωραία κίνηση αυτή των παιδιών της ραπ, γιατί κινητοποιήθηκαν από το χαμό του Παύλου και στάθηκαν μαζί όπως θα ήθελε ο δικός τους άνθρωπος. Ο Παύλος Φύσσας ήταν ένας ήρωας με όλα όσα μπορεί να σημαίνει η λέξη στην εποχή μας, δίδαξε αξιοπρέπεια. Όπως και τα υπόλοιπα θύματα των ναζί, ο Σαχτζάτ Λουκμάν και οι άλλοι μετανάστες, δεν θα ξεχαστούν ποτέ. Είναι μεγάλο κρίμα και υποκρισία που χρειάστηκε να χαθούν ζωές για να «φανεί» ότι οι ναζιστές είναι ικανοί για τα πάντα. Ήταν ένα συμπέρασμα που η ελληνική κοινωνία θα μπορούσε να είχε αντλήσει πολύ εύκολα από την ιστορία της.

Συμμαχίες βλέπουμε και σε πολιτικό επίπεδο. Αριστεροί (ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.ά) κι αναρχικοί, κατέβηκαν μαζί στο δρόμο. Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα φαίνεται πως ένωσε τον κόσμο. Θεωρείτε ότι αυτή η σύμπραξη από διαφορετικούς ιδεολογικά και πρακτικά χώρους μπορεί να έχει διάρκεια κι αποτέλεσμα;

Αν δεν μπορεί να ενώσει και να κινητοποιήσει ο αντιφασισμός και οι δολοφονίες τόσων ανθρώπων από ναζιστές, τότε τι;

Όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση εκτιμάτε ότι ο κόσμος θα συνεχίσει να στηρίζει τη Χρυσή Αυγή;

Παρόλο που το μόρφωμα σαφώς αποδυναμώθηκε μετά τις τελευταίες εξελίξεις, οι  αιτίες που γεννούν το φαινόμενο είναι ακόμα εδώ. Η αστάθεια και η φτώχεια κλιμακώνονται, κάνοντας τον κόσμο να συνηθίζει στην αγριότητα. Μια τέτοια εποχή ο καθένας καλείται να απαντήσει σε ερωτήματα που αφορούν τη θέση του. Ξεκομμένοι από τις ταξικές τους ρίζες, κάποιοι απαντούν με τον χειρότερο τρόπο: αναθέτουν σε ψυχοπαθητικές προσωπικότητες να εκπροσωπήσουν την οργή τους. Όμως ψηφίζοντας ένα ναζιστικό κόμμα περνάς μία διαχωριστική γραμμή από εκατομμύρια αθώα θύματα, άπειρο ανθρώπινο πόνο και μαζική καταστροφή, και αυτό πρέπει να το έχει καλά στο μυαλό του όποιος το κάνει.

Ποιο είναι το χειρότερο δυνατό σενάριο;

Αν θες να δεις το χειρότερο σενάριο να γίνεται πραγματικότητα σε μια χώρα με 30 και βάλε τοις εκατό ανεργία, δεν έχεις παρά να ρίξεις μια ματιά δίπλα σου, και σίγουρα θα δεις κάποιον που ζει το χειρότερο σενάριο γι’ αυτόν. Αυτή η κατάσταση δεν αφήνει κανέναν ανεπηρέαστο. Οι συνθήκες είναι διαλυτικές, αλλά πρέπει να γεννήσουν το νέο που θα φέρει τους πολλούς στο προσκήνιο, αλλιώς την έχουμε άσχημα. Ζούμε σε μια εποχή που τα πλήθη –αμήχανα, αποσπασματικά ή εκρηκτικά- διεκδικούν το μέλλον που τους αρνούνται. Απέναντί τους έχουν μία εκτεταμένη κυριαρχία του μανιακού κεφαλαίου, σε έναν πλανήτη όπου κυριαρχεί η ανισότητα, στις παρυφές ενός πιθανού οικολογικού ολέθρου.

Σε πολύ αδρές γραμμές, αυτή η αντιπαράθεση δίνει τον χαρακτήρα της εποχής μας και όχι οι νεοναζί. Ο ναζισμός είναι μία αρνητική ιδεολογία∙ η άνοδος των ακροδεξιών στην Ευρώπη δεν έχει βάθος. Όσο μίσος και να πρεσβεύουν, όσο πόνο και να προκαλούν, η εμφάνισή τους στην ιστορία  ήταν και είναι πάντα μια κενή νοήματος, αντανακλαστική κίνηση προς ένα αιμοσταγές παρελθόν μπροστά σε ένα αβέβαιο και σκοτεινό μέλλον.

Συνέντευξη στον Κώστα Παπαντωνίου

http://www.3pointmagazine.gr